Yol Benim Değil

Yol Benim Değil
 
YOL BENİM DEĞİL
 
Diyen benmiş gibi bakma yüzüme! 
Sözler benim değil, dil benim değil.
Şüphe çöllerinden gelme izime;
İzler benim değil, yol benim değil.
 
Kuruldu bu halka Adem'den beri,
Hep Nebîler geldi, saçtı cevheri.
Rabbin tayinidir arının yeri,
Kovan benim değil, bal benim değil.
 
Biri çok dertlidir içinden ağlar,
Birinin himmeti ciğeri dağlar.
Birini melekler nur ile bağlar,
Cezbe benim değil, hal benim değil.
 
Biri hüzünlenir yoksuldan, açtan,
Biri hasta, şifâ arar ilaçtan.
Sevgi meyvesini yer bu ağaçtan,
Gövde benim değil, dal benim değil.
 
Biri ham gelmiştir, ateşte pişer,
Biri bembeyazdır, kabrini eşer.
Birisi uyanır, dehşete düşer;
Deprem benim değil, sel benim değil.
 
Biri seyahatte, gemide kalır.
Biri derinlerden inciler alır.
Birinin testisi dolar, boşalır;
Derya benim değil, göl benim değil.
 
Biri “Yok”tur, biri emre amâde;
Birinin yanında İhramcızâde.
Nasıl anlatılır bundan ziyâde?
Diken benim değil, gül benim değil...