Arafat’Ta Vakfe Yaptığım Zaman...
ARAFAT’TA VAKFE YAPTIĞIM ZAMAN...
Tövbeler eyledim yüz bin kereler,
Başımı çevirip baktığım zaman.
Gözlerimden aktı, geçti seneler,
Arafat’ta vakfe yaptığım zaman.
Nefsin gırtlağına vurdu daraldım,
Kendimi bir uçsuz deryaya saldım.
Nazardan eridim, terler boşaldım,
Arafat’ta vakfe yaptığım zaman.
Dizlerim tutmadı, eller titredi!
Gözüm açılmadı, diller titredi!
Damarlar tel oldu, teller titredi!
Arafat’ta vakfe yaptığım zaman.
O an gerçek oldu nefsi kınama,
“Yeminler olsun el sürmem harama!”
Dağlar taşlar “Amin” dedi duama;
Arafat’ta vakfe yaptığım zaman.
Kastettim, yöneldim, derûna daldım.
Bitip tükenmeyen testiden doldum.
Kendimi adadım, vakfullah oldum;
Arafat’ta vakfe yaptığım zaman.
Beyaz kefenlere bürünmüş canlar,
Ölünün halinden ölüler anlar.
Dirilicem sandım bazı zamanlar,
Arafat’ta vakfe yaptığım zaman.
Varlığı terk ettim, huzura vardım,
Akıl ve vicdanla mizânı kurdum.
Vallahi yalan yok, mahşeri gördüm,
Arafat’ta vakfe yaptığım zaman.
Hikmeti çözemez kitaplı katır,
Allah’ın ilmine yeter mi satır?
İdrak ettim o dem, “Hac Arafat’tır.”
Arafat’ta vakfe yaptığım zaman...
